ετερόθηκτος

ἑτερόθηκτος, -ον (Μ)

(για ξίφη) αυτός που έχει ακονισμένη τη μία πλευρά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ετερο-* + θηκτός < θήγω «ακονίζω, οξύνω»)].